ანოტაცია: ავტორი კრიტიკულად განიხილავს საბჭოთა ისტორიოგრაფიაში გამეფებულ პრაქტიკას, როდესაც წარსულის მოვლენებს განიხილავენ მხოლოდ ისტორიული მატერიალიზმის ან პოზიტივისტური პოზიციებიდან გამომდინარე, რაშიც სცოდავდნენ ქართველი ისტორიკოსები - თვით ისეთი გამოჩინებულნი, როგორებიც იყვნენ ივ. ჯავახიშვილი, ნ. ბერძენიშვილი, გ. მელიქიშვილი და სხვები. ამას ავტორი უპირისპირებს ილია ჭავჭავაძის შემოქმედებას, რომელიც მთლიანად თეისტურია. ასევე განიხილავს მწერლის რთულ ურთიერთობას იმჟამინდელ მარქსისტებთან...