ანოტაცია: ყველა, ვინც ლიტერატურას არა მხოლოდ ტვინით, გულითაც ცდილობს, ჩასწვდეს, ადვილად მიხვდება: მწერალს, რომელიც ახერხებს, ასე ბუნებრივად და დამაჯერებლად შეახვედროს ერთმანეთს სხვადასხვა ეპოქის პერსონაჟები, ასე გულწრფელად გაესაუბროს მათ, საჯილდაო სიტყვის ლოდი არათუ ადგილიდან დაძრული, უკვე, სულ ცოტა, მკერდამდე მაინც აქვს ატანილი... ეს იმდენად აშკარაა, რომ თითქმის ყველა ავტორი, ვისაც კი გიორგი შატბერაშვილის შესახებ დაუწერია რამე, თავს მოვალედ თვლის, იგი „ლოდის ამწევად“ მოიხსენიოს.