ანოტაცია: 1861 წელს, როდესაც რიჰარდ ვაგნერი თავის ერთადერთ მუსიკალურ ესეს წერს სახელწოდებით "რიჰარდ ვაგნერი და ტანჰოიზერი პარიზში", პარიზული მაღალი საზოგადოებისა და კრიტიკის დიდი ნაწილი მიერ ვაგნერის შემოქმედების უკუგდებას მოწამოებრივ რიტორიკაში განიხილავს: ზედაპირულმა საზოგადოებამ გენიოს ვერ გაუგო, მაგრამ მოვა დრო და გენიოსის სიცოცხლეშვე თუ მისი სიკვდილის შემდეგ, ჭეშმარიტი ხელოვნება გაიმარჯვებს ხალხის, კონფორმისტებისა და ოპორტუნისტების ამაოებაზე.