ანოტაცია: ერთხელაც დგება დღე, როცა უნდა წახვიდე, მანამდე კი მოგონებების დროა, სევდანარევი სიხარულით გახსენება იმისა, ვინც ან რაც გიყვარდა და დაუნდობელმა დრომ წაიღო; გახსენება იმისა, თუ როგორ გიყვარდა სამყარო, ქალი, რომელმაც ვაჟი, მან კი საყვარელი შვილიშვილი — ნოანოა გაჩუქა, გონიერი ბიჭი, რომელსაც ბაბუასავით უყვარს მათემატიკა, უამრავ კითხვას სვამს და ბაბუისგან სწორ პასუხებსაც იღებს. ვისაც ცხოვრება ეჩქარება, ის განშორებას აჩქარებსო, ეუბნებოდა ბებია ნოას.