ანოტაცია: 37 წლის ვინმე მატარებლების მიტოვებულ და ძველ სადგურში იღვიძებს. მარტოა, ეშინია საკუთარი ხმისა. მხრებზე ბაბუას კუბოკრული პიჯაკი ახურავს. ფრაგმენტულად ახსოვს საიდან მოდის, ვინ უყვარდა ან ვის უყვარდა ამ წლების განმავლობაში. ახსოვს შვილების სახელები. უცნობი ხმები, მისტიკური არსებები თავში გამუდმებით ჩასძახიან, თუ ჩამღერიან, თუ ჩაჰყვირიან, რომ გადარჩეს. ძნელია გარჩევა, ამ წიგნში სიუჟეტს უფრო მიჰყვები თუ სიტყვას,ავტორი თითქოს ჩნდება, უფრო ხშირად კი ცდილობს,პერსონაჟების დრამატული ამბის ანაბარა დავრჩეთ.
ქართული პროზა 
კატეგორიები
